Onlangs hadden we een reünie van de familie van mijn man. Een hele grote club mensen waarvan ik er een aantal ken maar de meeste nog nooit had gezien. Je maakt kennis, je kletst wat, het was een gezellige sfeer. Op een tafeltje lag een fotoalbum. Altijd nieuwsgierig bladerde ik het door. De kinderen op de foto herkende ik niet maar de gebreide pakjes van de baby’s kwamen me bekend voor. En de foto van het hele gezin voor die eerste mooie zwarte auto hadden wij thuis net zo!
Hoe langer ik keek hoe meer ik herkende
Een stoel, een klok, de zondagse kleren.
Maar ook het fotograferen zelf, het klaar staan voor de foto, zuinig zijn op een rolletje, benieuwd naar de afdrukken.
Ook al groeiden mijn man en ik ieder aan een andere kant van het land op, we zijn echt kinderen uit dezelfde tijd. Wij werden met dezelfde soort meubels en materialen omgeven. Er zit een bepaalde geur in je geheugen die je bij het zien van iets weer ruikt en je weet nog precies hoe iets aanvoelt.
Kleine kinderen worden groot, je maakt je eigen keuzes
In de loop van de jaren wordt er, vanuit een steeds groter assortiment, heel wat aangeschaft. Van schriftjes, etuis en kaftpapier, naar je eigen kleding kiezen, meubels en misschien wel een huis. Als je dat voor jezelf doorloopt, wat valt dan op? Wat zijn de materialen die bij jou zijn gaan horen?
Is het iets van heel vroeger wat bij je is gebleven of ben je in de loop der jaren ergens aan gehecht geraakt? Is het een materiaal, een kleur of een patroon?
En zou je zoiets terug willen zien in een kunstwerk?
Anja van Rijen
Kunst Speciaal voor jou
