Wat hebben De Passiespelen met een kunstwerk van een paard te maken?

In mijn vorige mail vertelde ik je dat ik 10 mei niet bij de opening kon zijn van de expositie met de Keramiek Kring Limburg bij Galerie Weert i.v.m. de première van De Passiespelen. Prompt kreeg ik de vraag of ik dan soms ook meespeel. Helemaal geen vreemde vraag als je weet hoezeer De Passiespelen onder de bevolking van Tegelen leeft. De Passiespelen vertellen het verhaal van de laatste dagen van het leven van Jezus. Maar nee ik speel niet mee, mijn lief wel. Hij wilde het meemaken hoe het is om in zo’n stuk te zingen en te spelen. Een hele zomer meewerken aan zo’n grote productie. Jezelf het stuk eigen maken en het zo beheersen dat je er in mee kunt spelen.

Dat kom ik in mijn vak ook tegen, dat mensen iets mee willen beleven

Zo was het ook voor Thea. Ze wilde een afbeelding van haar eerste paard en door het zelf te maken zou het voor haar gevoel nog meer HAAR eigen paard worden. Normaal gesproken ben ik degene die een kunstwerk maakt en maar als er zo’n wens ligt kijk ik wel wat ik er mee kan doen. In het geval van Thea is het echt samen tot stand gekomen.

Hieronder lees je het verhaal van Thea en haar paard Elle

-Wat was de aanleiding voor het kunstwerk? Mijn eerste paard was Elle. Iedere dag zorgde ik voor haar en was ik met haar bezig. Ik herkende haar uit duizenden; ze had een heel herkenbare bles. Als ik in de avond of vroege ochtend naar de stal liep, dan doemde die witte vlek als eerste op. Een baken in de nacht.
-Waar was je naar op zoek? Ik wilde Elle graag vereeuwigen op een kunstzinnige manier. Ik wilde graag die speciale bles een plek in mijn huis geven. Voor mij was die bles herkenbaar genoeg. Meer hoefde ik niet te hebben om haar te identificeren.
-Waar zat de twijfel? Ik wist niet of alleen een bles aan de muur niet te saai zou worden. Misschien was het toch nodig om te laten zien dat het over een paard ging. Voor andere mensen die het zouden zien.
-Hoe ging het proces ? Ik had met Anja afgesproken om te gaan werken in haar atelier. Ik wist dat we een schilderij zouden gaan maken, maar niet precies hoe of wat. Ik had een foto van Elle waar haar bles heel duidelijk op stond. Anja had alles voorbereid en leerde mij de techniek van verf spatten. Daardoor had ik het gevoel dat ik het schilderij zelf maakte. Maar Anja gaf advies over de kleuren die over elkaar heen gespat konden worden, waardoor de goede kleur bruin ontstond. Omdat het nu achter glas zit laat het zich lastig fotograferen maar het is echt als een huid. We hebben twee versies gemaakt. Een met alleen de bles en een waarbij de ogen, voorpluk en neusgaten geaccentueerd werden. Het was fijn om te kunnen experimenteren en te kunnen vergelijken wat wel en niet werkt. Anja heeft alle materialen op voorraad en de expertise in huis.
-Hoe bevalt het nu in huis? De versie met alleen de bles hangt in ons huis. Voor ons is het heel duidelijk dat het Elle is. Het is een mooie manier om Elle af te beelden en te herdenken. Op deze manier wordt het huis niet gedomineerd door allerlei paardenfoto’s. Want dat vond ik een beetje te meisjesachtig worden.
-Wat voor reacties krijg je erop? Er zijn wel mensen die vragen wat het is of die er zelf een invulling aan geven; ‘Is dat Chili?’ Waarom ik dat aan mijn muur zou willen hebben, weet ik niet. Maar het is wel grappig. Ik had op mijn werk foto’s laten zien van wat ik gemaakt had dat weekend. Een collega vond de versie met de details heel mooi, terwijl hij geen band had met Elle wilde hij het schilderij graag kopen. Dat ging natuurlijk niet want ik had er met ziel en zaligheid aan gewerkt. Ik had wel een oplossing: Die versie heeft jaren op mijn kantoor gehangen, daar kon iedereen er van genieten. Ik heb inmiddels meerdere paarden gehad. Toch heb ik daar niet een dergelijk schilderij van. Voor mij symboliseert dit schilderij mijn liefde voor al mijn paarden. Elle was de eerste en daardoor de meest bijzondere.